Van Banja naar Bartje 1
In april 1986 werd de wereld opgeschrikt door de ergste kernramp tot nu toe. Bij een test ontplofte reactor 4 van de Kerncentrale van Tsjernobyl. Daarbij kwam heel veel straling vrij, ongeveer tien keer zoveel als er tot op heden in Japan is vrijgekomen. In de jaren daarna kwam men er langzaam achter dat de bevolking van Wit-Rusland nog eeuwen last zal houden van de gevolgen van deze ramp. Vooral kinderen hebben het zwaar in dit straatarme land. Ze kunnen er niet buiten spelen en verse groente uit de tuin kan ik ook niemand aanraden. Het zal niemand verwonderen dat de weerstand van deze kinderen veel lager is als wij gewend zijn. Met relatief eenvoudige aandoeningen lig je in Wit-Rusland al snel een paar weken in het ziekenhuis.
Daarom is en blijft het voorlopig noodzakelijk om deze kinderen een paar weken weg te halen uit hun eigen omgeving. Hier in Roden kunnen ze weer wat aansterken en vooral weer een paar weken kind zijn. Op Hemelvaartsdag komen er 20 kinderen uit de regio Bychov aan. De kinderen worden begeleid door 3 leerkrachten uit Wit-Rusland.
Vorig jaar hebben we in deze rubriek een gastouder gevolgd. Dit jaar zal Arie van Klei de ervaringen van een begeleidster optekenen. In dit eerste stukje zal deze begeleidster zich aan u voorstellen en in het kort iets vertellen over haar voorbereidingen voor deze vakantie.
‘Mijn naam is Irina S
molenkova en ik ben in maart 24 geworden. In 2010 ben ik afgestudeerd, ik ben kinderpsycholoog. Sinds september 2010 werk ik op de school in Mokroje, een dorpje onder de rook van Bychov. Op school begeleid ik kinderen uit probleemgezinnen. Vaak zijn dat eenoudergezinnen of gezinnen waarvan de ouders aan de drank zijn.
Ik heb een bijzondere band met Nederland want daar ben ik als kind diverse keren geweest. Nog steeds onderhoud ik een warme band met mijn Nederlandse ouders in Buitenpost. Ik heb daar zelfs verstaanbaar Nederlands leren praten.
Toen Henk-jan Hofman en Arie van Klei in oktober 2010 onze school bezochten werd mij dan ook gevraagd om als tolk op te treden. Henk-jan heeft mij toen gevraagd of ik belangstelling had om in juni 2011 als begeleidster naar Roden te komen. Daar had ik wel oren naar want ik ga graag naar Nederland. Via Skype ben ik in contact gebleven met Henk-jan. In januari ben ik officieel gevraagd en heb ik toegezegd. Als begeleidster kon ik toen meteen aan het werk.
De Werkgroep Tsjernobyl van de Stichting Oost-West Kontakten had in Nederland geïnventariseerd voor hoeveel kinderen er gastgezinnen beschikbaar zijn. Deels ging het daarbij om kinderen die werden teruggevraagd en deels werd van mij en een collega uit Bychov gevraagd een voordracht voor te bereiden. In die periode heb ik heel wat huisbezoeken afgelegd.
In februari hebben we deze namenlijst voorgelegd aan een delegatie van de Werkgroep Tsjernobyl. Na een avond wikken en wegen hebben we een definitieve lijst met twintig namen vastgesteld.
In februari heb ik met name Henk-jan en Arie veel beter leren kennen. Ik verheug me dan ook zeer hen en de andere werkgroepleden terug te zien.
In maart en april zijn we bij alle ouders geweest want die moeten formeel toestemming geven voor deze vakantie. Dat lijkt een eenvoudig klusje, maar vooral bij gescheiden ouders valt het niet altijd mee om beide ouders te pakken te krijgen. Vergeet niet dat communicatie in Wit-Rusland veel moeilijker verloopt dan in Nederland.
Afgelopen maand hebben we alle ouders geholpen bij het aanvragen van paspoorten en bij het voorbereiden van de visumaanvragen. Nu is de hele papierboel gelukkig voorelkaar. Nog twee dagen naar school en dan kunnen we vertrekken. We vertrekken op 1 juni, de eerste dag van de schoolvakantie, uit Bychov en komen donderdagavond in Roden aan. ‘
© 2011 - Irina Smolenkova & Arie van Klei