Bartje gaat naar de Banja


In mei en juni heb ik u kennis laten maken met Natasja en Nastia. Deze twee vlotte Wit-Russische meiden van negen jaar maakten toen hun eerste ‘wereldreis’ naar het verre Roden.


Inmiddels zijn we vijf maanden verder en leek het ons een goed idee om deze meiden ook eens in hun eigen omgeving op te zoeken. Omdat we de mensen ter plaatse graag iets willen bieden hebben we een aantal mensen met een groot hart voor kinderen uit de omgeving van Tsjernobyl gevraagd om ons te vergezellen.

Vrijdagavond 8 oktober zijn we met zijn zessen naar Minsk vertrokken. We hebben een goede treinverbinding uitgezocht. Van Groningen naar Minsk in 30 uur met slechts één overstap in Utrecht. De reis verloopt vlekkeloos tot de Wit-Russische grens. Daar staat de trein bijna vijf uur stil. De douane controle kost al snel een paar uur. Net op het moment dat je denkt dat we weer verder reizen wordt de trein in een loods gereden en voorzien van nieuwe draaistellen. Dat is nodig omdat de rails in Rusland een paar centimeter verder uit elkaar liggen. Zaterdagavond laat komen we eindelijk in Minsk aan.

In Minsk staat het hoofdkantoor van de stichting die de uitzending van kinderen naar het buitenland verzorgt. Olga, één van de medewerksters van de stichting, wacht ons op het station op. Olga is twee keer met een groep kinderen in Roden geweest, we kennen haar dan ook goed. Voor we bij ons hotel zijn zijn de belangrijkste nieuwtjes dan ook al uitgewisseld.

Zondag laat Olga ons Minsk zien. Minsk is een stad met ruim 2 miljoen inwoners met een infrastructuur waar wij in Nederland jaloers op kunnen zijn. Dat is ook meteen het enige waar we jaloers op kunnen zijn. Qua cultuur kan iedere Nederlandse provinciestad makkelijk wed-ijveren met Minsk.

Eind van de middag worden we door een minibusje uit Bychov opgehaald. Minsk - Bychov is 260 km, toch altijd een ritje van vier uur. Onderweg nemen we snel even een kopje koffie. Bij het afrekenen beseffen we weer even waar we zijn, een kop koffie in een restaurant kost hier namelijk € 0,60. In Bychov worden we warm ontvangen door Oleg en onze gastgezinnen.

In Bychov hebben we allemaal een missie. Henk-jan en ik gaan, namens de werkgroep kinderen uit Tsjernobyl, onderzoeken of we de sanitaire voorzieningen bij een school up to date kunnen maken. Om dit mogelijk te maken moeten we aan een heleboel bomen schudden. In een volgende bijdrage zal ik specifiek op dit onderwerp ingaan. Verder bezoeken we een aantal oude vrienden en natuurlijk onze ‘eigen’ kinderen. De twee muziekpedagogen in ons gezelschap geven in totaal vier muziekworkshops op drie verschillende scholen. Ik had deze mannen al eerder aan het werk gezien maar elke keer weer kom ik onder de indruk van hun bevlogenheid en hun gave om mensen te bereiken met muziek.
Ook de overige leden uit ons gezelschap hebben het druk met het bezoeken van kinderen.

Onze vier medereizigers logeren in een pensionnetje in Bychov. Daar worden ze heerlijk verwend door de eigenaar en zijn vrouw. Maandagavond wordt de Banja aangestoken. Een Banja is een eenvoudige sauna met een enorme houtkachel. Het speciale aan de Banja is de Rus die je erbij krijgt. Die overgiet je met heet water en stimuleert de bloedsomloop door je zachtjes te slaan met een bebladerde bos berkentakken, een soort roe dus.

In Bychov heb ik drie hoogtepunten beleefd. De hernieuwde kennismaking met mijn gastgezin was warm en emotioneel. Karyna is tot haar dertiende drie keer een maand bij ons geweest en ik ben inmiddels ook al drie keer bij haar op bezoek geweest. Verder heb ik op een middag Nastia en Natasja thuis bezocht. Daar werd ik met een rijk gedekte tafel als een vorst ontvangen. Om de vriendschap te bezegelen krijg ik bij Nastia drie glazen wodka aangeboden. Dat is nog te overzien, maar als ik twee uur later bij Natasja aanklop staan er opnieuw drie glazen wodka op mij te wachten.

Dinsdagavond nemen we afscheid van onze Wit-Russische vrienden. Met een Spartaanse typisch binnenlandse nachttrein reizen we verder naar Kiev waar we elf uur later aankomen. Waar we in Minsk gezocht hebben naar een beperkt aantal hoogtepunten blijkt Kiev één groot hoogtepunt te zijn. Kiev is een prachtige stad vol cultuur. Hier vinden we het oudste Lavra ter wereld. Een Lavra is een kloostercomplex met diverse kerken en kathedralen. Daarnaast bezoeken we o.a. de 1100 jaar oude Sophia kathedraal en de 1000 jaar oude Michael kerk. Aan de hand van Nina, onze Nederlandstalige gids, snuiven we twee dagen cultuur op in Kiev. Toch is al die cultuur eigenlijk maar bijprogramma. We hebben Kiev namelijk in het programma opgenomen omdat hier het Tsjernobyl museum is gevestigd. In het museum krijgen we een indrukwekkend beeld van de ramp die in 1986 heeft plaatsgevonden.

Vrijdag 15 oktober vliegen we, een schitterende ervaring rijker, weer naar huis. Het zal nog dagen duren voor we alle verhalen hebben verteld.

© 2010 -  Arie van Klei